بنیاد حکمت های شاهنامه

1397/2/26 ۰۹:۱۰زادروز حکیم ابوالقاسم فردوسی را پایان دهه سوم از سدة چهارم (۳۲۹ یا ۳۳۰ق) و درگذشتش را در دومین دهه قرن پنجم (میان سالهای ۴۱۱ تا ۴۱۶) ذکر نموده‌اند. به عبارتی در مهمترین دهه‌های قرن چهارم و دهه اول قرن پنجم که از درخشان‌ترین دوره‌های فلسفه اسلامی و به عبارتی دوره بنیانگذاری این فلسفه به دست بزرگانی چون ابویوسف یعقوب بن اسحاق کندی (درگذشتة ۲۵۲ق) و مهمتر، فیلسوف بزرگ ایرانی ابونصر فارابی (د ۳۳۸ق) است.زادروز حکیم ابوالقاسم فردوسی را پایان دهه سوم از سدة چهارم (۳۲۹ یا ۳۳۰ق) و درگذشتش را در دومین دهه قرن پنجم (میان سالهای ۴۱۱ تا ۴۱۶) ذکر نموده‌اند. به عبارتی در مهمترین دهه‌های قرن چهارم و دهه اول قرن پنجم که از درخشان‌ترین دوره‌های فلسفه اسلامی و به عبارتی دوره بنیانگذاری این فلسفه به دست بزرگانی چون ابویوسف یعقوب بن اسحاق کندی (درگذشتة ۲۵۲ق) و مهمتر، فیلسوف بزرگ ایرانی ابونصر فارابی (د ۳۳۸ق) است.‎چنان که تاریخ روایت می‌کند، فردوسی شاهکار عظیم خود را (که صورت منظوم شاهنامه منثور ابومنصوری)۱ است، در سال ۴۰۰ق پس از سی یا سی و پنج سال تلاش مستمر و طاقت‌فرسا به پایان رسانده است؛ بنابر این سرایش شاهنامه در دهه‌های پایانی قرنی به اتمام رسیده که مورخان آن قرن را «قرن شکفتگی علم و فرهنگ در تمدن اسلامی» می‌دانند،۲ به بارنشستن ثمرات نهضت ترجمه و به تبع آن رواج وسیع اندیشه‌های یونانی، ایرانی، سُریانی و هندی در کنار ظهور مکاتب کلامی قدرتمندی چون معتزلی و اشعری و در پناه نهضت قدرتمند علمی امامان مذهب شیعه به‌ویژه امام محمد باقر(ع) و امام جعفرصادق(ع) و شکل‌گیری اولین دانشنامه اسلامی ـ شیعی (رسائل اخوان‌الصفاء که تأثیری عمیق بر دوره‌های بعدی گذاشت) و نیز چنان که ذکر شد، بنیادگذاری بنیاد حکمت های شاهنامه...ادامه مطلب